Soms heb je het idee, dat de tijd gewoon vliegt. Je hebt zo veel to do’s op je lijstje, maar de dagen zijn zo snel voorbij. Geen idee wanneer je alles moet doen, of wanneer je even tot rust kunt komen. Er zijn momenten waarop je graag gewoon even de tijd zou willen stoppen. Maar het kan niet.
Deadlines versterken dit gevoel – je ziet het aankomen, in het begin heb je het gevoel nog eeuwen tijd te hebben. En ineens is de deadline heel dicht bij en er moet nog redelijk veel gedaan worden. Precies zo voelt het op dit moment: Ook al heb ik eigenlijk (behalve bloggen en van de zomer genieten) op dit moment niet veel te doen, heb ik het gevoel te weinig tijd te hebben. Voor al die dingen, die ik in München nog graag had willen doen. Om nog een keer even naar de bergen te rijden, misschien voor een langere hike. Of nog even een dagje naar een van de meertjes rond om München te gaan. Soms wens ik me, dat de zomer nog veel langer is dan het eigenlijk is. Dat ik even de tijd kan stoppen en er een paar dagen meer van kan maken. Bijna drie jaar lang had ik het gevoel, nog meer dan genoeg tijd te hebben. En ineens, in deze laatste weken, vliegt de tijd maar zo voorbij.
Ik weet natuurlijk, dat ik terug kom – een maandje na mijn verhuizing al, want nee, Oktoberfest wil ik zeker niet missen dit jaar. Maar ik weet ook, dat het een kort bezoekje wordt, met weinig tijd om echt dingen te gaan doen. Nog een paar verhuisdozen inpakken in een bijna leeg huis, nog even met vriendinnen in de stad ontbijten en de rest van de tijd ergens in een biertent op de Theresienwiese. En dan kom ik alleen nog een keer terug om samen met mijn man onze meubels in te pakken en alles naar Nederland te brengen.
Begrijp me niet verkeerd, ik kijk erg uit naar deze nieuwe stap. Terug naar Nederland, een nieuw begin, en misschien eindelijk langer dan maximaal drie jaar in dezelfde stad leven. Ik heb er zin in. Maar zoals elke keer, dat ik afscheid moest nemen van een woonplek is het ook verdrietig. Herinneringen aan leuke momenten, vrienden die je achterlaat. En al die dingen, die je nog graag had willen doen.
Elke keer neem ik me voor, om het nu anders te doen. Om vanaf het begin gewoon te doen wat er op mijn bucket list staat, om gewoon te leven. Want als ik nu terug kijk, vraag ik me af, hoezo ik zo vaak na werk of in het weekend thuis was, terwijl ik maar een paar uurtjes van de Alpen af zat. Ik had zo veel tijd en ik heb er weinig gebruik van gemaakt. Ook al weet ik, dat het niet helemaal klopt, want eigenlijk heb ik best veel gedaan. Het is alleen de deadline die me even laat twijfelen, of ik het beste van mijn tijd heb gemaakt.
En nu? Nu heb ik nog twee weken tijd. Twee weken, om nog een keertje een uitstapje in de bergen te maken, veel aan mijn blog te werken en even met mezelf en mijn doelen bezig te gaan. Om vervolgens weer helemaal klaar te zijn voor de volgende stap: Den Haag. Ik kijk er heel erg naar uit
Er komen binnenkort nog meer posts over leven in het buitenland online. Ik heb er ooit op de Duitse versie van mijn blog een serie over geschreven, die ik nooit in het Nederlands heb vertaald. Dit gaat over de komende weken gebeuren! Heb je vragen over het leven in het buitenland? Laat het mij dan zeker even weten in de reacties!
