Eigenlijk ben ik helemaal geen fan van lange bezoeken aan musea. Maar soms is er een museum, dat zelfs mijn aandacht voor een paar uren kan trekken, en de Museum of Old and New Art, ook Mona genoemd, in Tasmanië was er zeker één van. Hier had ik echt de hele dag door kunnen brengen, zonder dat het ook maar één minuut lang saai was geweest. Want de Mona is…anders. Het is de privé collectie van David Walsh, en zijn smaak is redelijk buitengewoon. Mocht je dus binnenkort een reis naar Tasmanië plannen, neem dan zeker een aantal uren de tijd om de Mona te bezoeken!
Mocht je me al langer volgen, dan weet je dat ik normaalgesproken een aantal foto’s bij elke blogpost plaats. Die heb ik ook van de Mona, alleen werd erom gevraagd om alleen foto’s voor het privégebruik te maken. Natuurlijk ga ik dit aanhouden, vooral gezien ik als onderdeel van mijn toenmalige baan met Tourism Tasmania in Tasmanië was. Mocht je alsnog een indruk willen krijgen van de tentoonstelling, kun je een kijkje op de website van het museum nemen.
Museum of Old and New Art (Mona)
Zoals ik al zei, het Museum of Old and New Art in Tasmanië, die meestal Mona wordt genoemd, is erg anders dan andere musea. Ook al doet de naam (of ten minste de afkorting) wel een betje denken aan andere grote musea zoals de MoMa of de Met in New York City, heeft het daarmee helemaal niets te maken. De tentoonstelling bestaat voor een groot deel uit kunstwerken uit de privécollectie van David Walsh, die zijn geld voor het oprichten van het museum en voor de kunst door gambling heeft verdient. Hij heeft het gebouw, waarin het museum zich bevindt, speciaal voor zijn visie van een museum en gedeeltelijk voor bepaalde kunstwerken laten bouwen. Zo is er bijvoorbeeld een muur ontstaan, waarop een 46 meter lang schilderij voor het eerst tentoon gesteld kon worden, omdat er daarvoor nooit een museum in Australië was, dat de ruimte ervoor had. Het museum bevindt zich op het halfeiland Berriedale bij Hobart, de hoofdstad van Tasmanië en is kompleet ondergronds. Naast het museum is er ook nog een restaurant en een wijngoed op het terrein van de Mona.
Bezoek Mona
Nadat je met de auto of met de boot-shuttle vanuit de haven van Hobart bent gekomen, koop je kaartjes, sluit je jas en dergelijke op (je mag geen tas mee naar binnen nemen), en ga je als eerste drie verdiepingen naar beneden. Je bezoek begint dus op de laagste verdieping, om vervolgens langzaam weer naar boven te lopen. Je loopt een indrukwekkend hoge gang in, waar je al een kleine steak-peak op Tim kunt krijgen (hier later meer over). Het eerste kunstwerk dat je tegenkomt is de bit.fall. Dit is een soort waterval, waar om de paar seconden een woord uit druppels wordt gevormd, die dan naar beneden valt. Welke woorden weet niemand, want het zijn altijd woorden die het vaakst voorkomen in de dagelijkse Google-resultaten. Ik vond het wel erg grappig dat er “Alex” te lezen was toen ik ervoor stond, maar dat was gewoon toeval (ik kon er gelukkig wel snel een foto van maken). Daarna loop je het museum in. De medewerkers van de Mona geven aan, dat de kunstwerken regelmatig worden verplaatst, gewoon omdat het kan. Er zijn ook geen info boordjes te vinden. Als je graag meer info over de kunstwerken wilt hebben, kun je bij de ingang een gratis koptelefoon met een soort iPod krijgen, die via GPS weet, bij welk kunstwerk je bent. Daarbij heb je dan de keuze uit drie à vier verschillende versies: de samenvatting over kunstenaar en kunstwerk, een persoonlijk commentaar van David Walsh, interviews met de kunstenaars of ideeën ter discussie.
Het is onmogelijk om alle gekke kunstwerken in de Mona te beschrijven, daarom ga ik hier een aantal uitpikken die ik het meest indrukwekkend vond. Here we go:
Tim. Dit vond ik echt het meest bizarre verhaal in de Mona, en er zijn er veel. Tim is een man uit Zwitserland, met een tatoeage door Wim Delvoye op zijn rug. Tim zit in het hoofdseizoen een paar uur per dag in de Mona, met zijn rug naar het publiek, beweegt niet en praat niet. Tim is niet de eigenaar van het kunstwerk op zijn rug, dat is iemand anders (niet David Walsh, tot zijn spijt zoals een medewerker uitlegde). Zodra Tim ooit komt te overlijden, wordt het kunstwerk overhandigd aan de eigenaar, en pas dan is het helemaal “af”. Dit heeft Wim Delvoye eerder ook wel eens met varkens gedaan. Tim wist dit natuurlijk van tevoren en heeft hiermee ingestemd. Sindsdien is hij een levend kunstwerk. Ik vond dit een erg raar verhaal, maar het past echt 100 procent bij de Mona. En het is erg indrukwekkend om te zien hoe Tim er urenlang zit (natuurlijk met voldoende pauzes). Je hoeft trouwens niet te proberen om zijn aandacht te trekken, dat werkt niet. En aanraken mag uiteraard ook niet.
Daarnaast vond ik het kunstwerk Snake erg indrukwekkend. Het is een schilderij van 46 meter lang, en zoals eerder geschreven werd er in de Mona speciaal een muur voor ingepland. Het schilderij bestaat uit allemaal kleinere schilderijen (1.620 in totaal), en het is super leuk om er aan langs te lopen of om van een afstandje op het geheel te kijken. Voordat de Mona werd gebouwd, kon het schilderij jarenlang niet in zijn geheel tentoon worden gesteld, omdat er simpelweg geen museum was, dat er de ruimte voor had.
Het derde kunstwerk dat ik eruit wil pakken is weer iets helemaal anders – Cloaka Professional. En de naam zegt het eigenlijk al, het is een kunstmatig verteringssysteem, doorzichtig, zodat je goed kunt zien wat er eigenlijk allemaal gebeurt. Twee keer per dag wordt Cloaka gevoed, en uiteraard komt er dus ook twee keer per dag weer iets uit. En het stinkt. Ook dit kunstwerk is trouwens gemaakt door Wim Delvoye, mocht je dus op zoek zijn naar buitengewone kunst…ik zou een keer naar zijn collectie kijken.
Tijdens mijn bezoek was er ook nog een helemaal zwarte ruimte, waarin bezoekers glazen kapot konden gooien. Het was dus ook een soort levend kunstwerk, gezien de hoop glas elke dag groter werd – helaas waren wij net te laat om er ook nog iets bij op te gooien. Ik kon er online helaas niets over vinden, dus ik weet helaas niet, of dit een vast bestanddeel van de Mona collectie is.
Restaurants & shops
Bij het museum hoort natuurlijk een kleine winkel, en ook die is echt een aanrader. De collectie die je hier kunt kopen is net zo gek als de tentoonstelling, dus neem even de tijd om hier rond te neuzen! Wij waren net voor de release in de Mona, maar je krijgt hier uiteraard ook het kookboek, dat geschreven is door de vrouw van David Walsh: “Eat the Problem”. En ja, de naam zegt het eigenlijk al – het gaat om recepten met dingen, die in de Australische natuur een probleem vormen (zoals bijvoorbeeld konijnen, die super lang geleden mee zijn genomen door immigranten en zonder natuurlijke vijanden heel snel een enorm grote populatie vormden).
Verder kun je bij de Mona ook eten, althans dan bij het restaurant “The Source”, en ook dat is een aanrader. Super lekker, maar ook wel aan de dure kant. Mocht je ervoor kiezen, kijk dan ook even naar de wijnen die hier worden verkocht en die allemaal van het wijngoed komen die bij de Mona hoort.
Praktische infos
Openingstijden: Elke dag behalve dinsdag van 10:00 tot 18:00 uur (uitgezonderd kerst en eventueel events, meer info daarover op de website)
Entree: 30$ (onder 18 gratis)
Adres: 655 Main Road, Berriedale Tasmania 7011
Je kunt natuurlijk met de auto naar de Mona rijden, maar er zijn ook diverse shuttle-opties. De beste is uiteraard de boot-shuttle vanuit de haven in Hobart, aanrader! (22$ per persoon voor een retourtje)
Alle info’s over de Mona, tentoonstellingen en events vind je op de officiële website.
Ben jij ooit bij de Mona geweest? Dan ben ik natuurlijk benieuwd ernaar, wat jij ervan vondt! Meer tips over Tasmanië vind je hier.
