Het is bijna precies één jaar geleden dat ik mijn baan in München heb opgezegd en vervolgens de eerste verhuisdozen heb ingepakt. Ik vond het best een stoere beslissing, je baan opzeggen en naar een ander land verhuizen, terwijl ik nog niet eens een nieuwe baan had. Maarja, als je in Duitsland met drie maanden opzegtermijn zit, heb je weinig keuze, want geen Nederlandse werkgever zit op een nieuwe medewerker te wachten, die pas over drie maanden kan beginnen. Maar ondanks al de onzekerheid en de vele keren dat ik het gevoel had, dat het vooral een domme keuze was, voelde ik me vooral opgelucht. En dat was voor mij de bevestiging, dat het de goede beslissing was.
Oh oh Den Haag
Eigenlijk was het plan een jaar geleden een beetje hetzelfde als bijna drie jaar eerder. Toen kwamen we terug uit de VS. We wilden ergens heen waar we geen nieuwe visum voor nodig hadden, maar uiteindelijk hadden we heel Europa om te kiezen. We waren ooit een weekendje in München geweest en vonden het leuk. Waarom dus niet naar München? We wilden nog niet naar huis, één land zat er nog in. Dus München. Mijn man kreeg een baan terwijl we nog in de VS zaten, ik begon te solliciteren. Het ging allemaal ietsjes minder makkelijk dan verwacht, vanuit een ouderwets appartementje die we via Airbnb gevonden hadden voor de eerste weken. De huisprijzen vielen erg tegen (gek genoeg voelden de huurprijzen veel meer overprized dan in NYC), het was super koud (na vier weken in California en daarvoor een erg warme zomer in NYC is dat ook alleen maar logisch in oktober) en ik kon niet echt een baan vinden die ik super leuk zou vinden. We leerden de eerste mensen kennen en vonden een eigen huurappartementje, daardoor werd het wat beter. En ik bleef maar denken: Als ik het nou een eerlijke kans zou geven, dan zou ik het wel leuk vinden. Tweeënhalf jaar later wist ik: Dat gaat dus niet meer gebeuren. München en ik, dat is gewoon geen goede combinatie, en dat is oké.
Het had in Den Haag net zo kunnen zijn: Ik was hier wel vaker toen ik klein was, en ik heb familie hier in de buurt, maar verder was het net zo’n gokje als met München. Misschien heeft het wel met het feit te maken, dat wij gewoon allebei heel graag wilden dat we ons hier thuis zouden voelen, of met het feit dat het voelde als thuis komen, maar binnen acht maanden voel ik me hier meer thuis dan ik me ooit in München heb gevoeld. Ik merk nu pas, hoe ontevreden ik in München eigenlijk was, vanaf het begin, over mezelf en over de situatie. Want nu gaat het ineens stukken beter, ik ben veel gemotiveerder en vrolijker. En voor het eerst in bijna negen jaar tijd heb ik het gevoel, dat ik niet perse direct op zoek hoef te gaan naar de volgende stap. Het is prima hier.
Zou ik nog eens naar het buitenland verhuizen?
Even voor de duidelijkheid: ook al ben ik in Duitsland geboren, ik ben gewoon Nederlands. Voor mij is het dus zeker niet zo dat de verhuizing naar Den Haag als ‘ leven in het buitenland’ voelt, maar juist München. Sommigen vinden dat raar, omdat ik voor een groot deel van mijn leven in Duitsland heb gewoond, maar ik voelde me daar nooit echt helemaal thuis.
Zou ik dus nog een keer naar het buitenland verhuizen, naar een stad zoals München? Als ik nog eens in dezelfde situatie zou zijn, zeker weten ja. Ik zou er echt geen seconde over twijfelen, en mezelf misschien zelfs uitdagen om nog eens heel ver weg of in een land met een heel andere cultuur te gaan wonen. Ik zou het erg leuk vinden. Ik zou ervan kunnen genieten, want ik heb ook van München genoten. Je kunt zo veel leren als je in het buitenland woont, over jezelf en andere culturen. Je leert geweldige mensen kennen, die een leven lang je vrienden blijven. Dus ja, ik zou zeker nog een keer dezelfde beslissing nemen. Maar voor nu even niet – na bijna negen jaar continu te zijn verhuisd en een groot deel in het buitenland te hebben gewoond moet ik eerlijk zeggen, ik vind het leuk om een plek te hebben gevonden waar ik me thuis kan voelen. Hier blijf ik wel, en vanaf hier kan ik ook leuke reizen maken. Maar: Never say never!
