Morgen is het precies één jaar geleden: ik pakte de trein naar JFK, stapte in een vliegtuig. Voor mij: vier weken rondreizen door Californië. Achter mij: acht maanden New York. Het was geen makkelijke afscheid. En één jaar later is het dat nog steeds niet.
Het begin was niet super makkelijk: de huisgenoten en het appartement in Spanish Harlem waren écht niet voor mij. Ik verhuisde naar Brooklyn. Dat was het moment toen mijn leven in New York zo werd als ik het had gepland. Maar vanaf de eerste dag wist ik: New York heeft mij gepakt en laat me niet meer los.
Het contrast tussen het drukke en luide Manhatten en de rustige wijk in Brooklyn. De hoge gebouwen die de zon spiegelen naast de kleine Brownstones. Toeristen en New Yorkers. Ontelbare mogelijkheden – of het nu om feestjes, musea of gewoon boodschappen gaat. De volgepropte metro’s, die ik ook elke ochtend en avond pak. Drukke mensen. En bijna dagelijks het moment waarop ik me realizeer dat ik er nu gewoon even bijhoor – dat ik écht in New York leef. Naar boven kijken, een glimlachje op mijn gezicht.
Op mijn laatste dag sta ik in het Battery Park en kijk naar het vrijheidsbeeld. 27 augustus 2016 – morgen vertrek ik, en ik heb nog geen idee wanneer ik terug kom voor een bezoekje. Ik ben verdrietig dat ik moet gaan maar ook benieuwd naar wat er nu aan zit te komen. Ik voel me dankbaar voor de tijd die ik hier door mocht brengen. Een laatste keer kijken en dan moet ik ervan doorgaan – er zijn nog meer plekken, die ik voor een laatste keer wil opzoeken. ‘S avonds zit ik in Central Park en kijk naar de mensen. Een diepe zucht en dan moet ik naar huis. Mijn koffers zijn nog niet ingepakt en ik moet nog schoonmaken.
New York heeft mij verandert. Ik ben spontaner geworden, in sommige situaties roekelozer, vooral zelfbewuster. Ik voelde me hier goed, mijn werk was geweldig. De lunchpauze’s tussen Park en Lexington Avenue. Deze stad heeft een blijvende indruk op mij gemaakt. New York heeft mij gepakt, en niet meer losgelaten. Het voelt een beetje als van huis weggaan, zonder te weten wanneer je terug komt. Een gevoel dat veel mensen kennen, die een tijde in New York hebben gewoond.
Het afgelopen jaar was niet het meest makkelijke. Door de VS reizen was geweldig. Maar terug komen naar Europa, verhuizen naar Duitsland – het was lastig. Misschien is het de stad München en de cultuur van de mensen waarmee ik gewoon weinig kan. Maar misschien zou het overal zo zijn: het is gewoon niet New York. Minder mogelijkheden, minder drukte. Het is anders, op zijn eigen manier goed, maar soms niet goed genoeg.
Dus: terug naar New York? Ik zou het direct doen, maar het is tijd voor de volgende stap. Tot rust komen, de tijd nemen om even na te denken wat ik wil. En daarna? Ik heb geen idee. Maar zodra ik het weet, ga ik het je laten weten.
Dat is in ieder geval een prachtige ervaring geweest!