Waarschijnlijk ben ik sowieso een van de laatste, die 13 Reasons Why hebben bekeken. Maar toch wil ik het hier nog even erover hebben – want het is gewoon een hele goede serie. Net zo als het boek, waarop de serie gebaseerd is.
Pesten is een onderwerp, dat je altijd wel weer ergens langs ziet komen. Voor de mensen, die gepest worden is de situatie altijd moeilijk. Soms zo moelijk dat ze niet meer verder willen leven, zo als Hannah in 13 Reasons Why. Ze heeft zelfmoord gepleegd en 13 tapes achtergelaten met haar versie van het verhaal. Daarin legt ze aan een aantal mensen van haar school uit, hoe het allemaal mis ging.
Ik had altijd wel geluk, want ik werd nooit echt gepest op school. Ten minste niet in de zin als Hannah in 13 Reasons Why. Maar ik kan me nog goed herinneren hoe het aanvoelt, als je het gevoel hebt, dat je helemaal niemand hebt die jou begrijpt. Mijn vrienden kwamen van andere scholen en ik had vaak het gevoel, er niet helemaal bij te horen. Ik had vaak het gevoel dat me niemand serieus neemt op school.
Misschien hebben de mensen waarmee ik toen te maken had dit niet expres gedaan. Als je op de middelbare school zit, ben je ermee bezig om erachter te komen wie je eigenlijk bent, en die fase is gewoon nooit makkelijk, voor niemand. En soms zie je dan gewoon niet dat je eigen gedrag bij iemand anders een raar gevoel kan veroorzaken. Ik had bijvoorbeeld vaak het gevoel dat de popular kids van mijn klas achter mijn rug over mij zaten te lachen. Als ik er nu over nadenk was het vast niet zo, want ik was gewoon niet “belangrijk” genoeg daarvoor. Maar toch vond ik het heel lang erg belangrijk, wat zij van mij zouden denken. Hoezo? Geen idee! Want voor hun is het zeker helemaal niet belangrijk wat ik denk.
Ook nadat ik klaar was met school vond ik het nog belangrijk. Ik had al heel lang het idee om een blog te starten, maar dacht dan altijd van “Misschien vinden ze me dan raar.” Uiteindelijk ben ik blij, dat ik er toch aan ben begonnen. Want ik heb met deze mensen niks meer te maken – dus moet het mij ook gewoon niet uitmaken, wat zij erover denken. Het lijkt misschien niet zo, maar ik ben vaak onzeker over mezelf. Mensen kijken als ik foto’s voor de blog maak? Liever stoppen. Of een blogpost met een “moeilijk” onderwerp? Liever toch niet publiceren. Achter te schermen is het dus een heel ander verhaal. Sowieso in de tijd van Instagram en blogs.
Wat ik met dit verhaal wil zeggen? Het is normaal om zich soms eenzam te voelen, misschien hoort het er wel bij als je volwassen wordt. Let op de mensen om je heen. Ook al is het misschien alleen een stomme grap, je weet nooit of er misschien meer aan de hand is.
In de serie verteld Hannah haar verhaal. Het begingt met Justin, die alleen cool wilde zijn voor zijn vrienden. Geen van hun zou alleen de schuld hebben gehad – maar in de combinatie was het voor Hannah zo erg, dat ze niet meer wilde leven. Het is misschien wel een extreem voorbeeld, maar het komt erop neer dat ze zich helemaal niet meer lekker voelde in haar vel omdat anderen dingen hebben gedaan om zichzelf beter te voelen.
Heb jij 13 Reasons Why al gekeken?
Liefs uit München! xx
